مولای من بیا که شاهنامه عمر ،
آخری بدین خوبی نخواهد داشت
و این شعر طویل را بی قافیه مپسند
دیگر به نرگس های باغ سلام نخواهم کرد
من تمام شده ام ، بیا
دیگر هیچ یاسی را خیره نمی شوم
دیگر هیچ اقبالی را نمی بوسم
من تمام شده ام ، بیا
آیا دلتنگ ندبه های من نیستی ؟!
آیا ندبه های مرا از این دلتنگ تر میخواهی ؟!
من تمام شده ام بیا ....

تو می آیی و لحظه های مرا

پر از عطریاس و سحر می کنی
تو می آیی و لحظه های مرا
از احساس گل تازه تر می کنی
تو می آیی و چشم های مرا
برای شکفتن خبر می کنی
اگر خسته باشم از این انتظار
به این خسته آخر نظر می کنی

تا وعده قیامت تو صبر می کنیم
بر داغ بی نهایت تو ، صبر میکنیم
ای از تبار آینه و آفتاب و عشق
تا مژده زیارت تو ، صبر میکنیم

کى شود در چشمه آب زلال ظهور تو ، ما غرقه شویم؛ که عطش ما طولانى گشت؟

کى شود که ما با تو صبح و شام کنیم تا چشم ما به جمالت روشن شود؟
تو بگو تا کی باید ترا در دعای عهد و فرج بخوانیم مولا جان!؟